caiz

sif. <ər.> Hər hansı bir baxımdan edilməsinə, görülməsinə, işlənməsinə icazə verilən; icazəli, rüsxətli, ən münasib, ən uyğun. <Xacə> fikir etdi ki, qibleyi-aləmin sualında həqiqəti gizlətmək caiz deyil. M. F. A.. <Əbülhəsənbəy:> Eşq, məhəbbət məktubunu gündüz yazmaq caiz deyil! – dedim, – onu gecə saat birdən sonraya buraxmalısan. M. S. O.. <Səfi bəy:> Həcər xanım, düşmənin ailəsinə mərhəmət etmək caizmidir? S. S. A.. Təbir caizsə, təbir caiz görülsə köhn. – əgər belə demək olarsa. Təbir caiz görülsə, demək olar ki, Hacı Aslan bu küçənin can damarı misalında idi. S. H..